Welcome to my world – experiences of a middle-aged Wanderer
Author: Lolla-se-Goete
Vanoggend word ek laat wakker, na ek donkeroggend vir ure penorent wakker gesit het.
Klanke: reendruppels, ‘n vliegtuig, die Ingelsman se elektriese skuurmasjien, Pixie se saggies-asempie.
Nou is ek wákker. Lekker vars en reg vir die dag.
Het julle ook die laaste maand so baie reen gehad? Ek geniet die reenweer terdee.
Planne: nou eers stort, dan koffie, ‘n paar strek en hop bewegings, ‘n soen vir Gary, ‘n loflied vir Jesus, en dan sien watse werk my hande vandag vind.
Hierdie tussen-in fase waar ons onsself tans behind is senutergend maar ook bevrydend. Ons leer nuwe vaardighede, ons droom en hoop. Ons bou, en vertrou.
Hoe sê hulle: ‘Let the games begin.’ Dankbaar vir nog ‘n dag.
🌸🎄✨ ’n Kersfeesgedagte vir ’n Skepper Ek stap deur kleure, blomme, bome, soekend na woorde, soms sonder drome. Elke dag ’n nuwe pad, ’n vars begin, maar twyfel fluister: “Is jy sterk genoeg vanbinne?” Ek lag, ek skryf, ek probeer weer, my pen dans stadig, soms sonder veer. Maar in die lig van Kersfees blink, vind ek hoop in elke gedagte wat sink. Die denneboom fluister, die sterre sing, “Hou aan skep, jou hart het vlerke om te bring.” So ek vier die reis, al struikel ek soms, want elke woord is ’n geskenk wat kom.
🌸🎄✨ A Christmas Thought for a Creator I walk through colors, flowers, trees, searching for words on every breeze. Each day a path, a chance to grow, yet doubts still whisper: “Are you sure you know?” I laugh, I write, I try once more, my pen moves gently, unsure of the score. But Christmas lights begin to gleam, and hope returns in a shining dream. The pine tree hums, the stars all sing, “Keep creating, your heart has wings.” So I celebrate the journey, near and far, for every word is a gift, a star.
Die moeg het my bekruip soos 'n boef saggies nader gesluip die teugies asem skielik en sonder versuim het saam met daai einste gapser die niet in verdwyn
Gaar, soos ‘n snaar wat onherstelbaar geroes tttieeeeeeeng die ewigheid in koes, ‘n moeg wat drome en planne verwoes. Wat min oorlos vir oes.
Van hero na zero in 'n millisekond Van regop na sommer-net plat op die grond Dit gebeur soos blits ek weet dit gewis Hiri moeg wat slyp-slyp al my drome versuip
Ek plaas sommer gou my eie persoonlike gesigboekie plasing van vanoggend hier.
Vir die gesoute Bloggers hier tussen ons, het jy slegs een spasie waar jy jou skryfwerk plaas? Hoe besluit mens wat die beste platform is? Is daar van julle wat ook al effens oorweldig gevoel het?
Vanoggend het my bid-uur onbepland in ‘n ‘bird’-uur verander. Terwyl ek vroegoggend tuin toe gemik het met my kop en hart gelaai met vrae, kommer en drome, het ek my beker koffie en sommer ook my kamera saamgedra. Na al die baie, onlangse reen het die mooiste koningsblou hemel my buite gegroet.
Eers is my aandag na die blommetjies in my tuin, die aartappelplant wat blom, die twee nuwe suurlemoene aan ons suurlemoenboom. Terwyl my oë al die mooi om my inneem juig my hart oor die wonderlike voorreg om ‘n tuin te hê.
Die babaslak en ‘n wit daisy
Terwyl ek die langerwordende lysie van onlangse uitdagings in my kop probeer rangskik en terwyl ek stil met die Groter Hand praat, hoor ek die voëls in die herfs-boom agter ons huis. Gewapen met my kamera kies ek in my pantoffels, en gepantser in ‘n pienk trui en groen wintersbaadjie, koers in daardie rigting.
Vind jy ook saligheid in die natuur? Dis amper asof daar beter ‘opvangs’ is wanneer jy buite bid. Net hier buite, in my tuin, kom raak die Here aan my skouer en voel ek Sy Hande saggies en warm om my hart.
En so word ‘n uur in die buitelug ‘n Jesus-uur. Ek reken ‘n mens sal nooit rerig vir iemand kan beskryf hóé die sinergie tussen hart, natuur en geloof prysloos kosbaar is nie. Dis iets wat elkeen self moet beleef.
Dit was ‘n bedompige, reenerige Desember. Die klein groepie vakansiegangers het twee middeljarige susters ingesluit. Die paar dae in ‘n tropiese woud het broodnodige rus beloof, maar ook groot opwinding vir die amateur- voëlkykers en fotograwe.
Die paar dae vêr-weg van die huis af het ook nie teleurgestel nie. Inteendeel, met mis wat uit die woudvloer teen die wand van die kloof opkruip en die geklopklop-klank van die Knysna Loerie in die bessieboom voor die vakansiehuis, het die kortvakansie oorgeloop van vreugdes en vindings.
Tyd wag vir niemand nie, en juis so wanneer ‘n mens met vakansie is. Een waarna jy uitgesien het. Dan maak jy mos die heel beste van die wegbreektydjie, jy eet die spek-en-vye pizza, jy gaan stap met jou stywe lyf, en jy spring vroegoggend uit die kooi as die Kleinsus buite jou kamervenster gil van plesier oor die kuifkoparend wat so entjie weg op ‘n paal sit en pronk. Dan gryp jy jou kamera en hang lostêtte in jou pienkste pajamas by die sy-venster uit om ‘n beter foto te probeer kry.
Hier in die digtebos-woud kan jy jouself bekruip en dan vir jouself skrik, as die oorverdowende stilte jou vel van binne laat kriewel. Meer nog as die uil wat laatnag buite hooohooo wanneer dit slaaptyd raak.
Dis ook hier in die bos, waar die humiditeit jou vel taai laat kriewel, waar sussies ‘n waterval loop soek, gly-gly met die modderige blarevloer langs. Waar die stapstokke oortyd werk en die lyf se skroewe, moere en skaniere behoorlik getoets word met die styl op-en-af teen gladde klippe. Dis hiér, waar daar goeters oor jou lewenspad kom – what happens in the Kloof stays in the Kloof – wat jou vir ‘n paar minute laat vergeet van al die wêreldse kak-&-drama en jy lag asof jy ‘n Hollywood salaris daarvoor betaal word. En jy wéét: dis hierdie klein oomblikkies wat saakmaak.
Kort-voor-lank is almal weer terug in die tuig, die Kersboom weggepak en die blink liggies vir eers gebêre. Die laaste verdwaalde bosgoggas is uit die reissakke geskud en die stapskoene en sonhoed netjies in die kas teruggesit. Vir maande, en sekerlik jare daarna, word herinneringe aan die woudvakansie geherkou en soos ‘n ou fliek oor en oor uit die geheue opgediep en weer beleef.
LollaseGoete (Lolla's Thingz) 